Arlı arından utanır, arsız zanneder ki benden çekinirler…

Ne olur ise olsun bazı şeyleri idrak ederken, ahlak ve dürüstlük çizgisinin dışına çıkmamak gerekiyor değil mi?
İşte o yüzdendir ki; birileri satış yaparken sadece susar, bağırıp çağırmaz ve ortalığa düşmez ve birileri de satış yaparken, rahat durmayarak durmadan bağırmak zorunda kalır.
Ne demek istediğimi anlayan anladı.
Bu şehir o yüzden kaybetti hep.
Bu şehir o yüzden ötelendi hep.
Lüzumsuz bağırıp çağıranların yüzünden, satış yaparken haykıranların yüzünden… Oysa ki bu şehir öyle bir nimetti ki, sadece az biraz vakarını taşıyabilselerdi çok şey kazanacaktık.
Neyse henüz bir şeyler için çok geç değil.
Sadece yapacağımız çok basit bir durum var.
Öncelikle;

Tribünlere oynayanları, dar alanda paslaşma yapanları, başkasının sırtındaki davula elindeki çelik çomakla vurmaya çalışıp ses çıkaranları ve dahi en önemlisi de başkasının ayağını kaydırmaya heveslenen sabuncukları bir an önce temizlemeye başlamalıyız.
Yapılan bu temizlik sonrasında ortaya çıkan “tertemiz-pak” durum bizim yolumuzun aydınlığı olacaktır.
Nasıl mı?
Cerahat temizlenmeden hasta iyileşmez mantığıyla yola çıkarak, radikal kararlar alarak ameliyata başlayarak mesela.
Mesela ilk etapta şu memlekette yatırımlara engel olanları deşifre etmekle başlayabiliriz.
Mesela bir işletmede sırf bir tabela yok diye tutanak tutup ahkâm kesmekle vatandaşı canından bezdirenlerle…
Mesela kendi şehrinde ekmek yiyemediği halde, bu şehirde ekmek yediği tasa pisleyenleri görerek. Onları hissederek ve yanı başımızda bulunmalarının onlara sağladığı bütün özellikleri ellerinden alarak.
Kendi şehirleri hakkında herhangi bir olumsuz haberi yapamayan, bilinçli ve kasıtlı olarak yapmayan ama bu şehrin en küçük bir eksisini ayyuka çıkaranları görmezden geldiğimiz gibi…
Ama zannedilmesin sakın!
Arlı arından utanır, arsız da zanneder ki benden çekinirler…
Biz kimlerin neyin gölgesinde yattıklarını da o gölgelerin kimlere ait olduğunu da çok ama çok iyi bilmekteyiz vesselam…