Hava da, Su da yazmak..

Ülkenin imarsız, plansız, mimarsız en büyük gecekondu metropolünün içinde çıkılmaz bir durumda olan trafiği kar sulu yağmur dolaysıyla iyiden iyiye tıkandığı saatlerde sendromlu gün diye tabir edilen pazartesi günün er saatlerinde ülkenin çok konuşulan turistik bir kenti olan Antalya’ya uçuyorum..
Gürcistan ve Ermenistan’a sınır, kendi kent merkezine uzak ama Ardahan merkeze yakın Karslı, Erzurumlu, ‘Ardahan’a bağlanması gerekir..’ dediğim Şavşatlı Artvinlinin hizmet alacağı Havaalanı, Hava limanı olmayan gelen turiste Nataşa diye bakan Ardahan’a değil, Nataşa denilenlerin davul, zurnalar ile karşılayan Antalya’ya iniyorum.

Ve Ardahan merkezden üniversiteye kadar yapılacak denilen ama bir çok denilen gibi bir türlü yapılmayan raylı sistem üzerinde hizmet veren Tramvaya binip, havaalanından demokrasi denilen seçimlerde halk tarafından seçilen Belediye Başkanının, İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanı gibi tutuklandığı Antalya’nın en büyük AVM’sine, MarkanAntalya’ya giriyorum.
Bir bardak çayın 70 TL. olduğu AVM’nin de kayyum kurbanı olduğunu ve Katarlılara satıldığını yan masada oturan Batmanlı hemşerimden öğreniyor, yazımda tamda kayyum demişken bu kadar tesadüf olur mu diyerek şok olup, internete de bakınca doğru söylediğini görüyor, okuyorum..
Susurluk’ta yaşanan ünlü kamyon kazasında adı geçem Aşiret değil, Burdur Bucaklı olduğunu öğrendiğim ve Antalya’da Fetullahçı Terör Örgütü/Paralel Devlet Yapılanması (FETÖ/PDY) soruşturması kapsamında tutuklanıp, işlerine kayyım atandığını öğrendiğim AVM’de bir daha memleketim Ardahan’a dönüp, beni Antalya’ya getiren Ajet uçaklarının neden memleketime de inmediğini bir kez daha sorup, hem uçakta iken, hem Ardahan değil, başkanı tutuklu olan Antalya Belediyesinin olan tramvayın üzerinde kaydığı raylı sistemdeyken sanalda yaptığım canlı yayınlarımda anlattıklarımın acaba ne kadar anlaşıldığını düşünüyorum..
Ve dönüp, bu konuda yani ‘Ardahan’da niye havaalanı yok?’ diye dert yanıp, hem uçakta, hem de raylı sistem tramvayda canlı olarak isyan ettiğim iki canlı sanal yayınıma bakıp, altında ki yorumları okuyorum.. Ve ‘Ardahan’a uçak yok, Kars’a iniş yapar nacak..’ şeklindeki bir yoruma bakınca hala ne anlatmaya çalıştığımı anlamayanların olduğunu görüp, kendi kendime gülümsüyordum.

Çünkü 36 yıldır yazdıklarımın yanından onca anlattıklarıma karşın İstanbul’dan Antalya’ya geldiğim uçakta daha sıcağı sıcağına yaptığım canlı yayınıma, Ardahan’da niye havaalanı yok, olamaz mı, hak etmiyor mu?’ diye uzun uzun anlattıklarımı anlamayıp, ‘Ardahan’a uçak yok, Kars’a iniz yapacak..’ diyen Abit Karadeniz adlı takipçinin yanında resimde ki gibi Doğu Expresi Ardahan’a gelsin, Jet Uçak arkasından gelir..’ diye Absürt denecek bir bakışla karşılaşıyordum..
Çünkü, yıllardır anlatılanı anlatılanları anlamayan onca siyasi, onca Ardahanlı gibi sanal takipçim Abit’te anlatılanı, anlattıklarımı, anlatmak istediklerimi anlamamıştı..
Belki de bana yardım etmeye çalışıp, uçak değil, havaalanı da olmadığından ‘Ardahan’a inemezsin, Kars’a ineceksin demişti..
Yani yağmurlu, bulutlu bir günde İstanbul’da bindiğim uçakta havada, indiğim Antalya’da sudan diye yazılan bir yazı yine havaya, suya yazmışa dönüvermişti..
Bende o morenle havada yazmaya başladığım yazımı yerde, Antalya’da bitilmek üzereyken, Ardahan’da bildiğim ama geldiğim Antalya’da beni arayan rahmetli babam gibi ‘Ardahan, Ardahan’ diyen bir ailenin ferdi olan Ardahan’a mahalle olması gerekir dediğim Cincorupulu rahmetli Gündüz Esbender Yılmaz’ın oğlu iş insanı, bilgisayarcı Ömer Yılmaz dostumu beklemeye başladım..

Ve buluşup, 70’lik rakıyı değil, 70 TL’lik çaylarımızı içerken yine Ardahan demeye başlamıştık..

Ve ‘Antalya gezimin devamı yarına yazmaya devam ..’ diyerek yağmurlu bir günde, Ardahan’a yapılacak denen ama onca yapılmayan gibi yapılmayan Saat Kulesini bana bir kez daha  hatırlatan turizmin başkenti Antalya kentinin diğer bir markası olan cam piramitli Antalya’yı birlikte gezmeye başlamıştık..