Şu kışımız bir bitmedi gitti…

Geçen hafta yorulduğumuzu beyan ettik ve peşinen birkaç günlüğüne şehir dışına çıkalım, belki dinleniriz dedik.
Dedik demesine de asıl sıkıntı işte o zaman başladı iyi mi!
Daha çok yorulduk, daha çok üzüldük, daha çok heves ettik.
Mardin, Urfa, Adıyaman falan gezelim istedik.
Ortam harika, doğal güzellik yanı sıra insan eliyle yapılanlar ise fevkaladenin fevkinde dersek abartmış olmayız. Yöre insanlarımız, bilhassa müteşebbis ruhunu canlı tutmaya çalışan hizmet erbabımız ise orada da, insan öncelikli çalışmalara ağırlık vermiş durumda. Yedik, içtik ve kendi şehrimizi düşünerek mukayese yapa yapa daha bir yorgun ve özellikle de pişman olmuş bir vaziyette çıkıp geldik çölümüze…
Aynı coğrafyanın toprağının ve insanının arasında bu kadar bariz fark nedendir diye sormayacak akıldan şüphe ederim.
Adamların; Rabbim tekrarını göstermesin ama daha birkaç ay öncesinde asrın felaketiyle baş başa kalmalarına ve maddi/manevi o kadar kayıp vermelerine rağmen, bu derece toparlanmalarına helal olsun demekten başka bir şey de elimizden gelmezdi doğrusu.
Şaşırdık kaldım vesselam.
Felaketi birebir yaşayan onlar oldu ama bakıyorum da etkisini bizler halen daha yaşıyoruz.
O yörede olan tarihin devamı veya aynısı bizde de var. Ya da tam tersi bir durum… Görsellik açısından farklılık arz etse de ortak noktamız da hayli hallice ve ne yazıktır ki bakımsız Tarzan misali…

Binlerce yıllık Erzurum’un hali gerçek anlamda içler acısı durumda.
Avutulmuşuz hep; dışarı çıkınca anlıyor insan.
Unutulmuşuz hep; birileriyle mukayese yapınca anlıyor insan.
Ayrıştırılmışız hep; karşısındakini görünce ötekileştirildiğinin farkına anında varıyor insan.
Tıpkı benim iki gün içerisinde kendime gelmem ve tüm yorgunluğumun üzerine vatandaş olarak ciddi anlamda aldatılmışlığımın verdiği acıyı yaşamam gibi.
Bendeki laf şimdi.
Bizde neden yok diye soracak olsam, hemen oradan birileri “şşiiiiişşştt karıştırma ortalığı kadim devletimizin bir işleyiş tarzı var. Sen istersen başka illerde ister, aman ha….” diye ahkâm kesmeye kalkar falan.
Sonra neme lazım ayrıştırıcı olmayalım sakın.
Biz yine her zaman söylediğimiz türkülerimize damar olarak kaldığımız yerden devam edelim, olmaz mı? Bu kez Antep’ten öte olsun Maraş’ın yolu. Unutulduğumuzdan mıdır nedir? Bu şehirden hiç geçmedi ki bir kardeşin yolu.
Sonrasında da oturup kendimize ağıt yaktık sanki de; ne oldu gardaş ne oldu darda mı kaldın? Doluya mı düştün karda mı kaldın?
Dolu bize, kar bize. Şafakta tipi ile boran bize. Soranlara deriz artık siyasetten ötedir dadaşın yolu…
Heyhat!
Şu kışımız bir bitmedi gitti…