GEL, NEGRİ, NEGRİ TÜRKÜSÜNÜ BİRLİKTE SÖYLEYELİM..

Aynı zamanda AK Parti Genel Başkanı da olan Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın 50 yıldan fazladır süren iç savaş gerginliğini sonlandırmak için türkücülerle birlikte Negri, Negri türküleri eşliğinde attığı adımı anlamayan, algılamayanları veya bu güzel adımın önüne takoz olmak için çabalayanların ayakkabı kutuları eşliğinde kaset komplolarını hatırlayan var mı bilmem ama ben bugünkü yazımda Bahçeli’nin DEM’lilere uzattığı el gibi elimi uzattığıma derim ki; barış istendiği bir zamanda açma şu saçma savaşı…

Ve beni kendine daha çok bulaştırmadan bırak kendime senin değil, kendi özellerimi anlatmaya devan edeyim…

Ve her ne kadar bu gibi konuların gizli kalması gerektiği yönünde bir çok eleştiriler aldığım ve kitap olacak olan ‘Özel hayat Anlatılır mı’ başlıklı yazı dizimden biraz bahsetmeye devam edeyim.

Evet, siyasette ‘Ne istediniz verdik’ denen ama o istenip, alınanlarla yetinilmeyince haşhaşiler denenlerin çektiği kasetler dahil kızılca kıyametin koptuğu siyasette olduğu kadar gazeteciliğin diğer bir şerefi de ‘etek altı’ denen özel hayatlarını korumak, kollamak ve kendisine bu yönde gelen belge, bilgi ve kaynakları kendi özeliymiş gibi gizlemek, korumak ve de tüm baskı ve germelere karşın deşifre etmemeye çalışmaktır.

36 yılı bulan gazetecilik hayatım da ‘çeper dibi denen’ dedikoduculuk’ alçaklığı dahil buna çok dikkat eden ve en önemlisi kendi özelini yazma cesaretinde olan bir gazeteci, kişiliğe sahip insan olarak başkalarının özellerine dokunmamak, yazmamak ve de dillendirmemek için hep direndim. Bundan da hiç rahatsız değilim…

Çünkü toplumun gözü önünde olan siyasetçi, aydınların, önderlerin ve de gazetecinin özelleri dahil, her şeyi haber olduğunu da bilen biri olsam da, gazetecilikte magazin adı konulan insanların özel hayatının kendilerine ait olduğunu ve bu özelin, benim ‘çeper dibi değdim’ yerel ağzın, ‘mahalle dedikoduları’ dedikleri hariç toplumu çokta ilgilendirmediği gibi, hem insan haklarına, hem de yasal olarak bir değil, ağır suç olduğu da az, çok bilinir.

Evet, buraya kadar başkalarının özel hayatına bakışımı az çok anlatabildim mi bilmem ama birde bıçağın kemiğe dayandığı nokta var. Ki o bıçağın girip, yardığı etten fırlayan kan acı vermezse ve de kısa bir süre içinde donup, pıhtılaşması ile acı kesse de kemik acıtır, feryat ettirir…

Çünkü bıçakta sert, kemikte… Ve her ikisinin de direnci var… Ya bıçak körlenecek parçalanırken ya da içi diğer adıyla sümük denen iliği koruyan kemik kırıldıkça ciğere batacak, zaten zor alınan nefesi kesecek…

İşte burada durup, elindeki gücü bıçak yapıp, kemiğe dayamaya kalkana derim ki; Kafanı olduğu gibi vücudunu da döndüren enerji ile salladığın kafaya de ki; Dur’… Ve senin değil, benim anlattığım kendi özelimi okusun bu toplum…

Neyse.. Gelsene benim gibi Kürt olan senin çok iyi seslendireceğine inandığım, ‘Negri Negri’ türküsünü birlikte söyleyelim ve birbirimize ne kadar kötüde olsakta, savaştan çok barışın en güzeli olduğunun anlatıldığı bir zamanda senin ‘geçici’ makam gücün kadar benimde bu sahada toplumsal ve de gazetecilik gücümün olduğunu ve o gücü kötüye değil, barışa kullanmaya çalıştığımı anlamanı ve ‘çalma kapıyı, çalarlar kapını’ ata sözünü ‘Kamu gücünle gelme kapıma, bilekle, özelle, tüzelle gelmeyeyim kapına’ diye virgül değil, nokta koymak gerek derim…